De teksten die op tafel liggen omvatten naast het geldelijke ook heel wat elementen rond aanwervingspolitiek, werkorganisatie, opleiding en welzijn. Het geheel zou moeten leiden tot een daadwerkelijke herwaardering van de federale openbare sector.

Het ongenoegen leeft overal en dat heeft veel te maken met het feit dat er de afgelopen jaren overal werd bespaard. Mensen worden niet vervangen en de taken worden herverdeeld met de daaraan verbonden stijgende werkdruk, zonder compensatie.

Er is nood aan een langetermijnvisie, die structureel inzet op het behoud en de ontwikkeling van duurzame openbare diensten voor alle burgers. Enkel investeren wanneer er zich crisissen of rampen voordoen, volstaat niet.

Tot grote consternatie van de vakbonden werden afspraken uit het verleden resoluut naast zich neergelegd en meldden de vertegenwoordigers van de Vlaamse Regering dat het voorzien van budget voor sectorale akkoorden niet nodig is.

Is het geen tijd dat alle middelen en energie naar de moederfirma gaan in plaats van nog dochterfirma’s bij te kopen?

et personeel van de openbare diensten krijgt voortdurend te horen: ‘Doe voort, doe voort, na de crisis zullen we je harde werk compenseren’. In de praktijk blijkt er dan geen geld te zijn om te investeren in de openbare diensten en hun personeel.