Op 23 juni is het de Internationale Dag van de Openbare Diensten. Is het belangrijk dat deze dag jaarlijks gemarkeerd wordt?

Chris Reniers: “Zeker en vast! Openbare diensten vormen in zekere zin de ruggengraat van ons sociaal-economisch weefsel, van onze samenleving. Ze zijn ook de eerste pijler van de koopkracht van de burger. Sta er maar even bij stil hoe vaak je per dag gebruikt maakt van openbare diensten, van het moment dat je opstaat, het licht aan doet, je douche neemt, de krant uit de brievenbus haalt, je de kinderen op de bus naar school zet, de trein neemt naar het werk, je op het einde van de dag nog even langs de gemeente loopt om enkele documenten in orde te brengen, een bezoek brengt aan een familielid in het ziekenhuis en ’s avonds in de zetel ploft om naar het journaal te kijken… Openbare diensten zijn alomtegenwoordig. Daarom verdienen ze het ook in de kijker gezet te worden, net zoals hun personeel, dat elke dag het beste geeft om een openbare dienstverlening te verstrekken waarop je kan rekenen. Zij zijn de echte superhelden van elke dag.”

De Internationale Dag van de Openbare Diensten valt trouwens in een actieweek, want op 25 juni trokken de vakbonden weer de straat op om te protesteren tegen de federale regeringsmaatregelen.

Chris Reniers: “Ze vertellen ons dat we moeten besparen, maar het zijn altijd dezelfde mensen die de rekening gepresenteerd krijgen: werkenden, gepensioneerden, uitkeringsgerechtigden… Weet je dat vanaf 2026 180.000 werkzoekenden uitgesloten zullen worden van de werkloosheidsverzekering? En vele langdurig zieken zullen hun uitkering geschrapt zien, maar zijn eigenlijk te ziek om te werken. De sociale zekerheid ligt dus onder vuur. Lonen zijn zo goed als bevroren. De openbare diensten worden besparingen opgelegd. Tegelijk zien we dat bedrijfswinsten hoge toppen scheren en de ongelijkheid toeneemt. Het is dus niet meer dan normaal dat we ons verzetten tegen dit beleid van sociale afbraak van de regering De Wever-Bouchez. We eisen stabiele en goedbetaalde jobs, een sterke sociale zekerheid en toegankelijke en kwalitatieve openbare diensten.”

De ACOD is met de andere vakbonden erg zichtbaar in het straatbeeld met de acties, maar wordt er ook achter te schermen gewerkt om het regeringsbeleid bij te sturen?

Chris Reniers: “Uiteraard. De vakbond is 365 dagen per jaar in de weer om het verschil te maken voor onze leden en de openbare diensten – niet enkel op actie- of stakingsdagen. Elke dag maken vele leden gebruik van onze syndicale ondersteuning, via onze sectoren, gewesten, juridische dienst of pensioendienst.

Een voorbeeld daarvan is de recente overwinning van onze sector LRB om het Vlaams ontslagdecreet door het Grondwettelijk Hof te laten vernietigen. Dit decreet uit 2023 maakte het voor lokale en regionale besturen mogelijk om statutairen en contractuelen te ontslaan op basis van dezelfde redenen en modaliteiten. Het ontslagdecreet gaf hiermee een ongebreidelde ontslagmacht aan de lokale en provinciale besturen en ondermijnde op die manier de vastheid van betrekking, die nochtans kenmerkend is voor het statuut. Dit zette de deur open voor politieke of andere afrekeningen, waardoor de onafhankelijkheid van de ambtenaar en van de dienstverlening in het gedrang komt.

Als vakbond zijn we zo het hele jaar door actief om onze leden bij te staan in individuele dossiers of om reglementering voor personeel in openbare diensten af te dwingen of bij te sturen.”

Hoe zien de zomermaanden eruit op syndicaal vlak?

Chris Reniers: “Juni zal dus nog een drukke maand worden en ook in juli en augustus – de maanden waarin mensen traditioneel en terecht verlof nemen – zullen we niet op onze lauweren rusten. We zullen blijven informeren en sensibiliseren in opbouw naar acties in het najaar, want nog niet elke burger beseft hoe ingrijpend de maatregelen zijn die de regering wil doorvoeren. We blijven dus druk zetten om de asociale maatregelen bij te sturen, zodat die niet zoals beschreven in het regeerakkoord naar het parlement zullen gaan om daar automatisch te worden goedgekeurd. Daarvoor hebben we niet enkel de steun van onze leden en militanten nodig, maar ook van alle burgers. Iedereen wordt immers getroffen door het federaal regeringsbeleid, behalve misschien de superrijken.”